Geschiedenis van Coca Cola
Coca-Cola is bedacht in 1886 door de apotheker John Pemberton die eerder een variant op de destijds populaire alcoholische Vin Mariani ontwikkelde die hij Pemberton's French wine coca noemde. Nadat in Pembertons thuisbasis Atlanta in 1886 een verbod op alcoholische dranken was uitgevaardigd, verving hij de wijn door suikersiroop en noemde het drankje Coca-Cola. Het werd verkocht in kruikjes en moest worden aangelengd met water. Toen men de siroop ging mengen met koolzuurhoudend water ontstond de prikkelende drank met de kenmerkende colasmaak.
Het idee om de drank Coca-Cola te noemen komt van Pembertons zakenpartner Frank Robinson. De zwierige letters op de verpakking zijn ook van hem. De fles is pas in 1915 ontwikkeld. De eerste Coca-Colafabriek werd in 1894 geopend in Vicksburg, Mississippi. In het begin was Coca-Cola enkel in karretjes langs de weg te koop, voor een nickel (5 dollarcent).
Coca-Cola is in de meeste landen ter wereld te koop, sinds kort ook in Cuba maar niet in Noord-Korea. Overal past de producent zijn marketingstrategieën met grote volhardendheid toe. Dit heeft ervoor gezorgd dat het product vaak gezien wordt als het symbool van de Verenigde Staten, zowel als belichaming van de American Dream alsook als symbool van het "Yankee-imperialisme". In 1985 veranderde de maatschappij na bijna een eeuw haar werkwijze. Met veel gedruis werd de "New Coke" gepresenteerd als opvolger van de cola waarmee Amerikanen waren opgegroeid. Het werd een mislukking, en na korte tijd werd het originele product opnieuw op de markt gebracht. De mislukking wordt deels toegeschreven aan de reactie van concurrent Pepsi, die zich na de presentatie van New Coke had uitgeroepen tot overwinnaar in de "Cola-oorlog".
Coca Cola Nederland
Tijdens de Olympische Spelen van 1928 was Coca-Cola voor het eerst in Nederland verkrijgbaar. Het eerste verkooppunt was een kraampje op het terrein van het Olympisch Stadion in Amsterdam.
In 1930 werd te Amsterdam de 'N.V. Nederlandse Coca-Cola Maatschappij' opgericht, waarmee deze merklimonade haar intrede deed op de Nederlandse markt. In eerste instantie was er een ander frisdrankmerk in Nederland, Noca Nola. Pas nadat Noca Nola was overgenomen door Coca-Cola (in 1937), was de gehele Nederlandse markt beschikbaar.
Tot 1940 waren er in Nederland twee fabrieken, in Rotterdam en in Amsterdam. De siroop voor het maken van de frisdrank kwam in vaatjes uit Amerika. De fabriek in Rotterdam werd in mei 1940 verwoest.[2] In 1945 werd de 'N.V. Nederlandse Coca-Cola Maatschappij' opgevolgd door 'The Coca-Cola Export Corporation (Holland Branch)'. In 1951 opende de NV Bottelo aan de Van Deventerstraat te Schiedam een nieuwe bottelinrichting. Sinds het jaar 2000 staat de enige Nederlandse fabriek van Coca-Cola in Dongen. Die is een erfenis van de familie Van Tuijn. Hubertus van Tuijn kwam in 1897 naar Dongen om bier te brouwen. Zoon Harry bekwaamde zich in het maken van limonade (Perla) en kleinzoon Hein maakte het familiebedrijf groot met de limonade Exota gazeuse. In 1949 haalde Hein de licentie voor de productie van Coca-Cola uit Amerika. In de jaren vijftig maakte hij in de fabriek op de Wildert Exota en Coca-Cola, gebotteld in flessen van zijn eigen glasfabriek (nu Ardagh).
Het hoofdkantoor van Coca-Cola Nederland en Coca-Cola Enterprises Nederland is gevestigd in Rotterdam.
Fles
De oorspronkelijke ontwerpopdracht voor de colafles specificeerde dat de fles zelfs in het donker herkend moest kunnen worden, en tevens dat een gebroken fles nog steeds als een colafles herkenbaar moest zijn. De opdracht werd toegewezen aan The Root Glass Company in Terre Haute, Indiana. De fles werd in 1915 door de glasblazer Earl R. Dean ontworpen en op 16 november 1915 werd het ontwerp gepatenteerd op naam van zijn chef, Alexander Samuelson.
Dean bestudeerde de vorm van kolanoten en cocabladeren, de ingrediënten van Coca-Cola, met de bedoeling de vorm van de fles daarop te baseren. In de Encyclopædia Britannica stuitte hij op een afbeelding van een cacaopeul, die de rondingen en vormen had die hij beter voor zijn doel geschikt achtte dan die van kolanoot of cocaplant. Hij nam van de cacaopeul de karakteristieke bolvorm over, evenals de verticale groeven.
Coca-Cola heeft ook de herkenbare flesvorm geregistreerd als handelsmerk in 1960. De blikjes verschenen voor het eerst in 1955. Het logo op het blikje werd aangepast. Het staartje dat door het logo heen gaat was voorheen een boog, en nu heeft het de vorm gekregen van het flesje.
Ingredients
De naam Coca-Cola is afkomstig van de cocaplant voor het stimulerende effect en kolanoten voor de smaak. De samenstelling van Coca-Cola is geheim, maar in elk geval bestaat het uit:
- koolzuurhoudend water voor de prik maar ook als conserveringsmiddel en smaakversterker.[4]
- fructosestroop of sacharose als zoetstof.[bron?] Het etiket vermeldt alleen "suikers", 10,6 gram per 100 ml.
- E338: fosforzuur als smaakversterker en conserveringsmiddel.[5][6][7]
- E150d: Sulfiet-ammoniakkaramel als kleurstof; dit geeft de frisdrank zijn karakteristieke bruine kleur.[5][8] Mensen die allergisch zijn voor sulfiet kunnen dan ook lichamelijke klachten ondervinden na het drinken van Coca-Cola.[bron?]
- cafeïne, 0,1 gram per liter.[5][9]
- arabische gom.[bron?]
- kolanoten. Kolanoten zijn een belangrijke bron van cafeïne.[10][11] Vanaf 1905 werd de hoeveelheid cafeïne verminderd. Het cafeïnegehalte is nu beduidend minder dan dat van koffie en thee. Er bestaat ook een variant geheel zonder: cafeïnevrije cola.
- cocabladeren: Er wordt gebruikgemaakt van Peruaanse cocabladeren na extractie van de cocaïne.[11][12] Voor The Coca-Cola Company is een uitzondering onderhandeld op het VN-handelsverbod op de handel in cocabladeren.[13] De geëxtraheerde cocaïne wordt dan doorverkocht voor gebruik als lokaal anestheticum door KNO-artsen.[14]Hoewel Coca-Cola de aanwezigheid van gedecocaïniseerde cocabladeren vermeldt op hun website, weigeren woordvoerders bij navraag commentaar te leveren op de aanwezigheid van gedecocaïniseerde cocabladeren in Coca-Cola.[13][15] Tot 1905 werden de bladen niet gedecocaïniseerd, en bevatte Coca-Cola dus cocaïne.[10]Pemberton nam dit idee over van het Franse drankje Vin Mariani, dat eveneens coca-extract bevatte.
Cola wordt gekleurd met karamel. Bij de productie van de karamel, waarbij sulfieten en ammoniak worden gebruikt, komt 4-methylimidazool (4-MEI) vrij. Dit is een van de stoffen die ontstaan bij het bakken of roosteren van voedsel. Volgens Amerikaans onderzoek zou het bij muizen en ratten kankerverwekkend zijn.[16][17] Om de hoeveelheid binnen te krijgen waarvan de knaagdieren ziek werden, zou men volgens de Amerikaanse keuringsdienst FDA dagelijks meer dan 1000 blikjes cola moeten drinken. De Amerikaanse staat Californië heeft desondanks de fabrikanten van cola verplicht een gezondheidswaarschuwing op de blikjes te zetten. Om dat te voorkomen heeft The Coca-Cola Company in maart 2012 zijn fabrikanten gevraagd de hoeveelheid 4-MEI te verlagen. Ook concurrent Pepsi heeft dat gedaan.[18][19][20]
Geheime Ingredienten
Daarnaast zou Coca-Cola een geheim ingrediënt bevatten, 7x genoemd. Volgens de legende weet niemand, uitgezonderd een heel beperkte groep mensen, welk bestanddeel dit is. Er wordt gezegd dat dit dan ook de reden is waardoor veel andere cola-dranken de smaak van Coca-Cola niet kunnen evenaren. Diverse bronnen vermelden dat, in elk geval in de oude Coca-Colarecepten,[21] dit bestanddeel bestond uit een mengsel van alcohol, sinaasappelolie, limoenolie, muskaatolie, korianderolie, kaneelolie en oranjebloesemolie. Doordat de concentratie van etherische oliën voor de voedingsmiddelenindustrie de afgelopen eeuw sterk is toegenomen, is de exacte mengverhouding zoals deze tegenwoordig mogelijk wordt toegepast onbekend.
Op 11 februari 2011 berichtte het Amerikaanse radioprogramma This American Life dat het geheime recept voor Coca-Cola mogelijk te zien was op een foto in het Amerikaanse dagblad The Atlanta Journal-Constitution van 18 februari 1979. De foto toonde een met de hand geschreven recept in het opengeslagen notitieboekje van Pembertons beste vriend, apotheker R.R. Evans, in 1979 in bezit van apotheker Everett Beal, dat mogelijk het originele recept was. Coca-Cola ontkende echter dat het geheim hiermee was uitgelekt.
